Het San Lazaro Hospital is het oudste publieke ziekenhuis van Manila, met hoofdzakelijk infectieziekten. Er wordt een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de 'rijken' en de 'armen'. Als je kan betalen, krijg je een 1-persoonskamer met airco, frigo en een eigen badkamer. De andere patiënten zitten letterlijk samengehokt in kleine ruimtes per aandoening (tetanus, dengue, tyfuskoorts, malaria, pneumonie,...). Vaak twee tot zelfs drie kinderen per bed. De tetanuszaal had luifels maar is verhuisd en er was geen geld voor gordijnen. Patiënten liggen er in de platte zon. Een patiënt met rabiës ligt vastgebonden aan zijn bed want er is geen geld voor pijnstilling en/of kalmeermiddelen. Er loopt een tuinslang van het ene naar het andere gebouw, want daar ontbreekt watervoorziening. Met wat geluk krijgen de patiënten dagelijks geneesmiddelen, maar het kan best zijn dat de geneesmiddelen uitgeput zijn en ze het zonder moeten stellen voor een aantal dagen.Het toppunt van onmenselijkheid was de TBC-afdeling. Nog meer patiënten samen in nog kleinere ruimtes. Zuurstofflessen worden gedeeld met meerder patiënten. Letterlijk snakkend naar adem. Schrijnend om te zien.
Jaar na jaar wordt het budget teruggeschroefd. Ziekenhuizen worden gefusioneerd en onderdelen geprivatiseerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten