Na twaalf uur onderweg te zijn geweest, landt het vliegtuig in de vroege Filippijnse uurtjes. Paspoort gecontroleerd, bagage opgepikt en euro's gewisseld. Ik ben er helemaal klaar voor! Bij mijn eerste passen op Filippijnse bodem komt een warme en vochtige lucht me tegemoet.
Buiten staat Rey me op te wachten. Hij stelt zichzelf voor als de chauffeur van CHD. Vervolgens volgt een helse rit door Manila. Wolkenkrabbers, gigantische reclames en krotten langs grauwe rivieren heten mij welkom. Er zijn zeer veel auto's, vechtend voor een plaatsje. Voor Rey duidelijk dagelijkse koek, want hij loodst er ons vlotjes doorheen. Ik logeer bij CWR (Center for Women's Resources).
's Avonds ga ik met Rey, Dr. Leni, Ruth en nog verschillende anderen van CHD mee naar het waken van Dr Louie, die zes dagen geleden overleden was. Eerst is er een misviering, nadien wordt er wat gegeten en tenslotte komen verschillende vrienden en familie spreken. Dr. Louie had gewerkt aan het 'National Tuberculosis Control Program', en had duizenden arme tuberculose patiënten behandeld. Er wordt me uitgelegd dat de TBC situatie er de laatste twintig jaar niet op vooruitgegaan is, integendeel zelfs achteruit. De Filippijnen eindigen zevende op de wereldranglijst. Dit is te wijten aan een gebrek aan politieke wil voor het ondersteunen van het 'National Tuberculosis Control Program'.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten