Met Gabriela (een vrouwenorganisatie) bezoek ik één van hun gezondheidsprojecten in de wijk Vitas. Vitas wordt omringd door een slachthuis, een stinkende brede rivier en een stort. De wijk bestaat uit een twintigtal gebouwen, elk vier vediepingen hoog. In kamertjes van 2 op 3 leven hele families (gemiddeld 6 tot 8 personen). Vol ongeloof verneem ik dat ze 1500 peso's moeten betalen voor hun 'huisje', water en elektriciteit niet inbegrepen.De zeer gemotiveerde vrouwen leiden me rond, we bezoeken verschillende families en ook het wijkapotheekje (waar ze goedkoper hun geneesmiddelen kunnen kopen) en de scholen van hun kinderen. Ik blijf slapen bij Babe en haar vijf kinderen. Ze hebben al zeven maand geen elektriciteit meer (te duur). Een zeer pijnlijk moment als 's avonds de allerlaatste lucifer in twee breekt en op de grond valt.
We kopen eten, lucifers en kaarsen op het plaatselijke en hectische avondmarktje. Frisdrank is gemakkelijker te vinden en goedkoper dan mineraal water of melk. Peuters drinken hier dan ook gulzig aan een rietje, gepropt in een zakje goedkope cola.
Het eten is lekker, de sfeer gezellig. De kinderen leren me tellen in het Tagalog. Rond tien uur wordt de tafel naar de achterplaats verschoven en de slaapkamer klaargemaakt. Zij aan zij liggen we naast elkaar. De grond is hard. Twee kleine handjes rond mijn arm en tien minuten later een zacht en vredig gesnurk. Het 4-jarige dochtertje had er blijkbaar geen last van dat er buiten nog geroepen werd, de karaokebar beneden nog een volume luider gezet werd, de buren tv keken, baby's aan het schreeuwen waren en honden aan het blaffen. ..
Om vijf uur 's morgens stappen de kinderen volledig gewassen, haren gekamd in hun gestreken en kraaknette uniformen naar buiten, richting school.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten