In de voormiddag krijg ik een algemene oriëntatie van de verschillende organisaties, bij wie ik een tijdje zal verblijven de komende weken. Negros is een eiland in de centraal gelegen eilandengroep Visayas. Het is het vijfde grootste eiland van de Filippijnen. Het eiland is politiek en cultureel opgedeeld in de twee provincies Negros Occidental in het noordwestelijke deel en Negros Oriental in het zuidoostelijke deel. De grens tussen de twee provincies volgt grofweg de bergketen die over het midden van het eiland loopt. In het noordwesten spreken de mensen de taal Ilonggo en in het zuidoostelijke deel wonen de mensen die Cebuano spreken. Negros telt 3,7 miljoen inwoners. Het belangrijkste product dat op het eiland geproduceerd wordt is suiker.
De suikerplantages zijn in handen van enkele zeer welvarende en invloedrijke grootgrondbezitters. Voor hongerlonen (50 tot 90 peso's per dag) wordt gewerkt op de plantages. Men schat dat op het eiland ook 300 000 kinderen werken (sommigen zelfs onbetaald). Vele kinderen stoppen met school voor het derde leerjaar. Op sommige plaatsen bereiken ze zelden het middelbaar.
De extreme armoede staat in scherp contrast met de enorme rijkdommen van het eiland. Naast suiker, zijn de belangrijkste producten rijst, maïs en vis. Maar ook heel wat natuurlijke mineralen (goud, koper, magnesium,..) zijn er te vinden.
Verschillende organisaties vechten voor land, jobs en rechten. Als antwoord hierop militariseert de regering vele gebieden en worden activisten ontvoerd en zelfs vermoord. In Negros zijn reeds 16 politieke moorden gepleegd, 4 activisten verdwenen en 10 gevangen genomen. Onder het huidige bewind ben je schuldig tot je onschuld bewezen wordt...
In de namiddag bezoeken we het Western Visayas Regional Hospital. Je betaalt hier 50 p alvorens er nog maar een dokter naar je kijkt. Voor elk bijkomend onderzoek of geneesmiddel betaal je extra. In de zaal interne geneeskunde worden twee patiënten beademd door familieleden. Nochtans staat op nog geen halve meter van hun bed een ongebruikt beademingstoestel. Dit is echter privé en er moet massa's geld voor betaald worden. De verpleging is overwerkt en onderbetaald. Ze kijken enkel toe op de intraveneuze geneesmiddelen. Al de rest moet de patiënt of zijn familie zelf zien te kopen buiten het ziekenhuis. 
De gynaecologe vertelt dat ze 72 tot 80 uur per week werkt. Per dag bevallen 30 tot 40 vrouwen. Patiënten moeten hun eigen bed meenemen. Vele vrouwen liggen in de gang op een stuk karton met hun pasgeboren kindjes. Als het een keizersnede zal zijn, moet je 5000 p bijeensparen en ook al het materiaal dat tijdens de ingreep nodig zal zijn, meenemen; anders kan de bevalling niet doorgaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten