Ik ontmoet Klaring, lid van LFS (League of Filipino Students). Zij ijveren voor kwaliteitsvol en toegankelijk onderwijs voor iedereen en kanten zich tegen de hedendaagse commercialisering van het onderwijs. Haaks hierop staat het standpunt van de regering: ‘Kwaliteitsvol onderwijs is duur, als je het wil, moet je bereid zijn ervoor te betalen.’ In Bicol zijn bovendien reeds drie studenten-activisten vermoord.
Als je al het geluk hebt om een diploma te halen, vind je vaak geen werk. En bij jobaanbiedingen staat duidelijk vermeld welke ‘dure’ universiteiten de voorkeur hebben.
In de namiddag bezoeken we een private school: University of Negros Occidental Recoletos. Centraal op de speelplaats tien grote kassa’s waar je je lessen en boeken en andere benodigdheden kan kopen. Trots vertelt een van de leerkrachten over het exclusieve contract met Pepsi, dat de bijbouw van de cafetaria sponsort, zodat nog meer kinderen, nog meer Pepsi kunnen drinken (om nog rottere tanden te krijgen)…Het aantal inschrijvingen daalt hier jaarlijks. De prijzen zijn te hoog. Vanaf volgend jaar zullen er ook zes maand tot twee jaar opleidingen worden ingericht, afgestemd op de buitenlandse vraag. Alle lessen (behalve het Filippino) worden gegeven in het Engels. Er zijn reeds voorstellen om ook het Filippino volgend jaar in het Engels te doceren en dat ook buiten de lesuren, binnen de schoolgebouwen, verplicht Engels zou worden gesproken.
In Negros neem ik afscheid van NIHIP en al de mensen die ik gedurende deze drie weken heb leren kennen. Op mijn laatste dag gaan we met z’n allen zwemmen en eten we voor de laatste keer rijst met vis. Zeer fijn en supergezellig.
