Na een zeer lange tocht en hoog in de bergen bereiken we de Kalabaklabakan Mountain Clinic. Deze werd opgericht in 1974 door de Franciscan-kerkgemeenschap. Sinds 1983 werd het ingericht als CBHP en kwam de nadruk meer op de preventieve geneeskunde te liggen. CHW ‘s werden opgeleid. Zij helpen binnen hun gemeenschap en in de mountain clinic. Ze kunnen ondertussen al mineure chirurgie (circumcisies en het verwijderen van cysten) en helpen bij de bevallingen. In de tuin rond het kliniekje worden geneeskundige kruiden gekweekt. In de hutjes kunnen patiënten verblijven.
De overheid heeft een immunisatieprogramma, maar soms komen de mensen niet opdagen (sommigen moeten een halve dag stappen om een health centrum te bereiken); of soms zijn de vaccins uitgeput. Hierdoor zijn nog steeds een heleboel kinderen niet of onvolledig gevaccineerd.
We trekken rond, springen van het ene rijstterras naar het andere, bezoeken verschillende families en CHW’s. Want deze vrouwen zijn in de eerste plaats ook moeder, echtgenote, huisvrouw, helpen hun man op het land en maken de maïs handmatig tot maïsmeel. Echt bewonderenswaardig wat zij hier doen!
Sinds het bestaan van de CHW’s, is de patiëntenpopulatie van de mountain clinic drastisch gedaald. Vele CHW’s kunnen de mensen binnen hun gemeenschap verder helpen waardoor ze vaak niet meer naar de clinic hoeven.
Bijna geen enkele boer bezit hier zijn eigen land. Heel de familie (ook kinderen) helpt om het beetje geld bijeen te krijgen. Vaak net genoeg om van te eten. Laat staan dat er dan iemand ziek wordt…
Op de terugweg bezoeken we het District Hospital. Dit ziekenhuisje heeft een beddencapaciteit van vijftig bedden, er verblijven echter vijfenzeventig patiënten. In het ziekenhuis werken vijf huisartsen, waarvan één ook de directeur is. Hij had onder zijn voeten gekregen dat er teveel patiënten waren, wat dus indirect wil zeggen dat hij patiënten zou moeten weigeren… Dit terwijl het volgende (en eveneens overvolle) publieke ziekenhuis nog eens vier uur verder is…
De overheid heeft een immunisatieprogramma, maar soms komen de mensen niet opdagen (sommigen moeten een halve dag stappen om een health centrum te bereiken); of soms zijn de vaccins uitgeput. Hierdoor zijn nog steeds een heleboel kinderen niet of onvolledig gevaccineerd.
We trekken rond, springen van het ene rijstterras naar het andere, bezoeken verschillende families en CHW’s. Want deze vrouwen zijn in de eerste plaats ook moeder, echtgenote, huisvrouw, helpen hun man op het land en maken de maïs handmatig tot maïsmeel. Echt bewonderenswaardig wat zij hier doen!
Sinds het bestaan van de CHW’s, is de patiëntenpopulatie van de mountain clinic drastisch gedaald. Vele CHW’s kunnen de mensen binnen hun gemeenschap verder helpen waardoor ze vaak niet meer naar de clinic hoeven.
Bijna geen enkele boer bezit hier zijn eigen land. Heel de familie (ook kinderen) helpt om het beetje geld bijeen te krijgen. Vaak net genoeg om van te eten. Laat staan dat er dan iemand ziek wordt…
Op de terugweg bezoeken we het District Hospital. Dit ziekenhuisje heeft een beddencapaciteit van vijftig bedden, er verblijven echter vijfenzeventig patiënten. In het ziekenhuis werken vijf huisartsen, waarvan één ook de directeur is. Hij had onder zijn voeten gekregen dat er teveel patiënten waren, wat dus indirect wil zeggen dat hij patiënten zou moeten weigeren… Dit terwijl het volgende (en eveneens overvolle) publieke ziekenhuis nog eens vier uur verder is…
Met de 4X4 van de Franciscans bereiken we de andere mountain clinic (Kansalakan). De wagen zit eivol, we hebben voor de mij onduidelijke reden zelfs een geit mee. Het is de 35ste verjaardag van deze kliniek waardoor er een groot feest wordt gehouden. Mensen komen van heel ver om erbij te zijn. Er wordt gegeten, gedanst en gezongen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten