Weer met de bus gezwind door de bergen… onderweg springt het kleine televisietoestel aan. Het is belangrijk nieuws maar ik begrijp er niets van. Het volgende moment krijg ik een tekstje van Ruth (uit Manila). ‘Erap (de vorige president) guilty for plunder’. Er wordt geklapt.
We trekken verder richting suikerrietplantages. Temidden van de suikerrietvelden en enkel toegankelijk via modderige en zeer hobbelige veldweggetjes komen we aan bij een kleine gemeenschap. Twintig families leven hier. Ze werken niet op de plantages vlak naast hun huis, want die eigenaar betaalt slechts 90 p per dag. Bovendien wou die nog recentelijk zijn velden uitbreiden waardoor ze zouden hebben moeten verhuizen. Gelukkig konden ze zich hiertegen verzetten… en met succes… want ze kunnen (voorlopig) blijven. Ze staan op om 4 uur ’s nachts om om 5 uur te vertrekken. Na een uur stappen bereiken ze hun plantage. Ze werken keihard voor een loon van 185 p per dag. Het suikerseizoen begint in oktober en eindigt in maart. Tijdens het ‘dode seizoen’ proberen ze wat bij te verdienen op de rijstvelden. Gedurende deze zes maanden, en vooral op het einde wordt door vele families honger geleden. In het museum had ik geleerd dat in koloniale tijden de rijke landheer in het midden van de hacienda leefde en zijn werkvolk uitbuitte. Buiten het feit dat de landheer nu in een chique huis in de stad leeft, zie ik weinig verschil…
Weer besef ik hoe belangrijk de CHW hier voor haar gemeenschap is. Ze is een belangrijk aanknopingspunt als er iemand ziek is en ze helpt de patiënten ook verder naar het ziekenhuis indien nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten